ستارگان دوکوهه

وقتی که قلمم بر سطور کاغذ می لغزد نا خود آگاه ستونی از خاطرات گذشته را در ذهنم مجسم میکنم...

گاهی خاطراتم گل می دهند و گاهی از مرکز متن به حاشیه می روند..

گاهی تابستانی میشوند و گاهی با یک نسیم کوچک به بادهای پاییزی میروند..

گاهی بهاری می شوند.و شکوفه می دهند.و گاهی این خاطرات زمستانی میشوند و حس و حالم را می گیرند..

می خواهم این خاطرات دور و نزدیک را همچو تصویری دور و نزدیک کنم.

گاهی بر این خاطرات نسیم روح بخش بهاری میوزد و گاه بادهای تند پاییزی...

گاهی گرمای تابستان و گاهی هم برف سفید زمستانی...

می خواهم بنویسم از فصول خاطرات .اما واژگان و کلمات یاری نمی کنند.

شاید چیزی کم دارد ..

شاید غصه ها در پرده دارد.

این غم ها

 این خنده ها

و این خاطرات برای باریدن به رعدی نیاز دارد .

گاهی اوقات بی اختیار گوشه ای کز میکنم.

 زانو در بغل به نقطه ای خیره می شوم .

نمیدانم چه بگویم و چه بنویسم فقط مرور خاطرات هست که آرامم میکند

مرور و امید .

امید و نوید .

پ ن1 : امید به نوید خداوند .خود ذات مقدسش فرموده که الله مع الصابرین.

  پ ن 2 پس صبر میکنم به امید نوید.